Daniel Pancerz: Tak naprawdę nie jest to aż tak dużo lat. Co prawda bardzo intensywnie trenowałem i byłem uparty w osiąganiu swoich celów, dzięki czemu zdobywałem szybko wiedzę. W czasach kiedy zaczynałem swoją przygodę z tańcem (czyli w roku 2005) nie było dostępu do materiałów medialnych tak jak jest to możliwe teraz i całą wiedzę zdobywałem za granicą (jeśli chodzi o salsę kubańską). Na początku nikt tak naprawdę nie wierzył, że mogę się ruszać i być profesjonalnym tancerzem. Sam w domu przed lustrem ćwiczyłem izolacje ciała i pokonywałem bariery ruchu. Można nawet powiedzieć, że nie nadawałem się do tańca, gdyż wyglądałem nieco komicznie: chudy facet, dość wysoki, z kanciastymi ruchami i brakiem jakiejkolwiek koordynacji (śmiech). Mimo iż z wykształcenia jestem pianistą, to wcale muzyka w pierwszym etapie nie pomagała mi się lepiej ruszać, a wręcz mnie ograniczała, gdyż słyszałem „za dużo” i często nie to co potrzeba, aby móc dobrze interpretować kubańskie rytmy. Przez te wszystkie lata inspirowałem się każdą formą, dzięki czemu stałem się pedagogiem, który współpracuje chyba ze wszystkimi stylami tanecznymi – począwszy od tańca towarzyskiego, na formach nowoczesnych kończąc. I choć często nie tańczę danego stylu, posiadam umiejętność rozpoznawania „fizyki ruchu i pracy ciała”, dzięki czemu jako pedagog mogę pomóc w każdej dziedzinie tańca. Obecnie specjalizuję się w fizyce ruchu, izolacjach ciała (niezależnie od tańczącego stylu), w pracy nad emocjami w tańcu, a także interpretacji. Jest to mój autorski projekt „emotion of the soul”. Bardzo dużo czasu spędziłem na indywidualnych lekcjach z najlepszymi profesjonalnymi tancerzami z Kuby, co dało mi możliwość dokładnej interpretacji ruchów afro-kubańskich. I na koniec tak naprawdę w jednym zdaniu moja odpowiedź na pani pytanie: umiejętności wraz z upływem czasu może i rosną, ale czym bardziej rosną tym mocniej poznaję i dowiaduję się ile jeszcze jest do zgłębienia.

Czym dla ciebie jest taniec?

To pytanie bardzo często zadaję ludziom, którzy szukają swojej drogi w tańcu bądź tracą ją lub zagubili się i nie wiedzą co dalej z tym zrobić. Taniec dla mnie jest najlepszym sposobem wyrażania emocji, które we mnie krążą. Jest to też sposób na mój bogaty i mocny temperament. Muzyka daje mi ukojenie dla mojej duszy i tego co czuję. Pozwala mi zachować wewnętrzny spokój, a taniec wyrzuca to wszystko na zewnątrz. Przez taniec mogę kreować, wyobrażać sobie wszystko, budować, sprawiać, że ze smutku coś przeradza się w radość i na odwrót. Taniec jest też uzupełnieniem mojej muzycznej strony.

Opowiedz proszę naszym czytelnikom jak wyglądała twoja przygoda z tańcem na początku?

Początki wcale nie były taneczne, a już na pewno w tę stronę nie zmierzały. Zacząłem bardzo późno, bo dopiero na studiach. Studiowałem Jazz i muzykę rozrywkową na fortepianie i zawsze muzycznie ciągnęło mnie do klimatów latynoskich. Z racji tego, że na studiach wyjechałem z rodzinnego domu, to ciągnęło mnie do imprez i życia artystycznego. Bardzo lubiłem bawić się na dyskotekach. Pewnego razu stwierdziłem, że chciałbym spróbować nauczyć się tańczyć, więc poszedłem na lekcje tańca towarzyskiego. Wyszedłem stamtąd bardzo szybko! Chwilę później zobaczyłem plakat „nauka Salsy Kubańskiej” stwierdziłem, że to musi być to, że tam będę macho! (śmiech) Poszedłem na pierwsze zajęcia. Było nas sześć osób (do dzisiaj wszyscy tańczą), zobaczyłem, że wcale nie trzeba się tak dużo ruszać, a rękoma robi się cuda. Pomyślałem: „TAK! Tym zaimponuje na imprezach!”. (śmiech) Chęć zabawy została ze mną przez jakieś osiem zajęć. Potem z racji tego, że jestem perfekcjonistą i w życiu kieruję się pasją, zacząłem ćwiczyć oraz eksperymentować. Brałem dziewczyny z kursu i traktowałem je jak „worek treningowy” bym mógł się nauczyć jak to się „przeplata tymi rękoma” (śmiech), a później aż do pierwszej Primavera Salsa Open 2007, gdzie potrafiliśmy ćwiczyć po 8 godzin dziennie i wymyślać swoje koncepcje na styl kubański. Okazało się, że to bardzo dobra droga.

Co powinien wiedzieć każdy tancerz?